Serpico

Serpico kan bestempeld worden als een product van een bepaalde stroming binnen de politiefilms. De Amerikaanse filmmakers hebben hun thema's en situaties steeds geïndividualiseerd; de mythe van de enkeling als drijvende kracht van ons maatschappelijk bestel. Ook in de politiefilm en western, twee typisch Amerikaanse producties, is dat steeds duidelijk geweest. Zelden zijn de voorbeelden waar misdaden opgehelderd worden door de overheid, de autoriteiten, de F.B.I. en politie als georganiseerd geheel. Beroep op de privé-detective daarentegen blijkt de meest succesvolle wijze te zijn om 'recht' te doen geschieden. Een nieuwe lichting films hecht echter wel belang aan de politie als dusdanig, de 'cop' wordt de filmheld van de jaren '70 (denk maar aan 'The French Connection', 'Dirty Harry', 'Electra Glide in Blue', 'Magnum Force' e.a.). alhoewel de F.B.I.-agent en de cop nu wel in 't zonnetje kunnen staan, blijft Amerika zijn traditie trouw. Want juist diegene die zich op één of andere manier kan losmaken van zijn korps, hij die zich laat kennen als een eenzaat of individualist, kan rekenen op sympathie. In 'Serpico' b.v. is Frank Serpico onmiddelijk een buitenbeentje omdat hij weigert dingen oogluikend toe te laten tegen steekpenningen, zich interesseert voor ballet, niet onmiddellijk begint te kloppen als hij langharigen ziet, praat met zijn arrestanten, van opera houdt, Spaans leert, en zich gedraagt en kleedt als diegenen waartussen hij moet opereren. een beminnelijke en aanvaardbare cop dus. Hoe dan ook, Lumet schept in zijn film een agent zoals we er niet elke dag één te zien krijgen, waar je echter niet mag uit afleiden dat hij er een zeemzoeterig werk van gemaakt heeft. Integendeel, Serpico is een droge, zakelijke film, die een ongecompliceerde, gedetailleerde en onsentimentele aanpak heeft meegekregen.