De Kersentuin (eerder: Een Rus)

'Met een breekbare schoonheid schetst De Kersentuin een haast poëtische oogopslag op de menselijke ervaring.' (****, Cutting Edge)

'Stan zien spelen is twee uur lang een (afscheids)feest.' (****, Theaterkrant)

Als De Meeuw het perfecte stuk is, dan zou De Kersentuin wel eens het ultieme anti-stuk kunnen zijn. De personages doen hun uiterste best om zich als typische Tsjechov-personages te gedragen, maar slagen er niet in … De Russische criticus A.R. Kugel schreef : ‘Alle bewoners van De Kersentuin zijn kinderen en hun gedrag is kinderachtig.’

Er is dan ook geen dokter, er is geen dromende intellectueel die klaagt over zijn verkwanseld leven, geen driehoeksverhouding, en de enige die met een pistool zwaait, is de chronisch onhandige Jepikhodov. De monologen zijn vrij ridicuul of eerder misplaatst, de personages lichtelijk mislukt of gewoon vergeetachtig. Het heden bestaat nauwelijks, het wordt versmacht tussen een nostalgische en romantische drang naar het verleden en een breekbaar verlangen naar een onzekere toekomst. Hoe je het stuk ook bekijkt, De Kersentuin blijft een enigma. Het is onrustwekkend, het laat zich niet vatten, en oefent daardoor al 111 jaar een bijna fatale aantrekkingskracht uit op toneelspelers en regisseurs.

Anton Pavlovitsj Tsjechov heeft een onuitwisbare stempel op de geschiedenis van het theater gezet en zijn proza, brieven en toneelteksten behoren nog steeds tot de mooiste uit de wereldliteratuur. Zijn begrip van de zielenroerselen van de mens is ongezien, zijn inzicht in het menselijk bedrijf ongeëvenaard. Hij behoort tot die kleine groep auteurs die essentieel zijn in onze zoektocht als mens, die ons met hun doorzicht kunnen blijven helpen om onze individuele en collectieve geestelijke gezondheid te bewaren, of terug te vinden.

Dus waarom De Kersentuin creëren in 2015 ? Daarom.

www.stan.be