Transit 2021

De live-factor in hoogtechnologische tijden

De alomtegenwoordigheid van technologie is zelden tastbaarder geweest dan het laatste jaar toen bijna alle culturele ervaringen enkel nog via technologische hulpmiddelen konden gebeuren. Alle goede bedoelingen met live streaming ten spijt, ontbrak er toch iets – de intensiteit van de live ervaring.

Merkwaardig genoeg zie je dat nog het beste in die hedendaagse werken – en daar vallen er deze editie heel wat van te beleven! – die een dialoog opbouwen tussen live vertolkers en elektronische of multimediale elementen. Het virtuele blijkt niet ideaal voor een computerscherm, maar haalt de echte kracht uit een confrontatie met levende muzikanten en met de fysieke ervaring dat te kunnen delen met een publiek.

De poëtische elektronische klanken van Osvaldo Coluccino hebben de pianistieke finesse van Jan Michiels nodig om echt te schitteren.

De adem van de blokfluitistes van Apsara blaast ook leven in de elektronica van Hanna Eimermacher.

De zuchtende en piepende blaasbalg van Andreas Borregaards accordeon is een noodzakelijk contrapunt voor de videobeelden bij Simon Steen-Andersen en Zwerm herinnert ons eraan dat de fysieke ervaring van klank zich in de levendige luisterervaring van een al even levend publiek hoort af te spelen.

Ook schaal speelt een rol: muzikanten van Nemø die letterlijk een deel worden van de projecties; de massieve energie van de muziek van Chaya Czernowin bij het Riot Ensemble: het werkt niet op een computerscherm, maar des te meer op het (Transit-)podium.

Transit 2021 wordt niet enkel een editie van ontdekkingen (met Transit-debuten van Riot, Nemø, Explore, om van de talrijke nieuwe componisten maar te zwijgen) maar hopelijk ook van de passionele herontdekking van de live concertervaring.

Maarten Beirens